Intro
Ik ben van de oude stempel. Noem me gerust ouderwets. Ik lees namelijk nog altijd een papieren krant. Zoals ik ook altijd papieren boeken lees. Natuurlijk lees ik mijn krant ook wel eens op mijn iPad, maar het blijft toch fijn om de krant uit de brievenbus beneden te halen. Op werkdagen mee in de tas om in een pauze te lezen, op zaterdag de weekendkrant speciaal gehaald of mee naar boven genomen, terug van boodschappen doen. Gisteren was het weer de weekendkrant. En daar ben ik nog misselijk van. Mag ik even overgeven?
Mag ik even overgeven?
Ik weet het niet meer
Ik houd van de krant. En van oudsher van de ochtendkrant. Dat heb ik van huis uit meegekregen. Vroeger, ik spreek van 30, 40 jaar en langer geleden, veroorloofden mijn ouders zich de luxe van 2 kranten. ’s Ochtends het Algemeen Dagblad, toen dat weliswaar een landelijke, maar vooral op Rotterdam georiënteerde krant was. Op mijn zus na waren wij Rotterdammers, daarom. ’s Middags het Utrechts Nieuwsblad, voor het regionale en plaatselijke nieuws. Toen er nog pagina’s speciaal aan de dorpen om Utrecht heen werden gewijd, zo ook over De Bilt.
Toen ik eenmaal zelfstandig woonde en me langzamerhand de financiële positie verwierf om een krantenabonnement te bekostigen, heb ik jaren en jaren De Volkskrant gelezen. Totdat die krant qua gillende voorpagina’s wel erg veel op De Telegraaf ging lijken en ik toen al niet goed overweg kon met populistische journalistiek. Overgestapt op Trouw. Tijdlang een goede krant gevonden. Lekker duidelijk ook, ik wist precies welke vaste pagina’s ik niet hoefde te lezen, omdat niks met religie mij interesseert. Totdat Trouw leugenachtige stukken ging publiceren over shariawijken en zo. Toen was ik snel klaar met die krant.
Van oudsher hecht ik erg aan een ochtendkrant. En ik hecht erg aan journalistieke kranten, heb de schurft aan tabloids als De Telegraaf. Het leek dus lastig te worden. Totdat NRC bedacht dat het NRC Handelsblad wel een ochtendbroertje in de vorm van NRC Next mocht krijgen. Daar heb ik dus een abonnement op genomen. 5 dagen NRC Next, in het weekend NRC Weekend. Met plezier gelezen . Lang. Maar nu niet meer. En deze zaterdag spant NRC Weekend de kroon…
PVV-galore
Ik lees met graagte een verhaal over de reuring, die is ontstaan over de documentaire over de Levenseindekliniek. Ik heb er een standvastige mening over, maar wil wel graag informatie erover blijven volgen. Dat kan dit weekend op verschillende plekken in de krant. Ik scan een interview met Cool Cat Kahn. Dan ben ik inmiddels aangeland op pagina 17 en schijt voor het eerst de PVV-meeuw uit de krant. Een complete pagina over het vertrek van een woordvoerder, waar ik nog nooit van gehoord had en die ik nog nooit het woord heb horen voeren. Ik heb het stuk niet gelezen. Wel maakt zich misselijkheid van mij meester. Mag ik even overgeven?
Omslaan dus maar. Pagina 18 en 19… Over respect voor elkaar, ondanks extreme of extremistische ideeën. Op school. Kop boven het interview met een docent met als kop ‘Niemand is de hele dag PVV-er of moslim’. Huh? Ik lees het interview. Ik vind het vermoeiend. Een citaat: ‘De orthodoxe denkers praten het hardst en voelen zich het snelst beledigd, zegt Eikelboom. “Als mens zijn ze heel leuk, dus je moet zorgen dat je contact hebt met de mens. Een haatbaard kan ook van voetbal houden, dus dan moet je over voetbal praten. Niemand is de hele dag PVV-er of moslim. Dat ben je alleen als je wordt geprikt. En omdat ik echt geef om mijn studenten prik ik ze een beetje”.’ En: ‘Dit is de context. En daar zouden we ons veel meer van bewust moeten zijn. Die kaders van ons zijn gekaapt door Geert Wilders, dat is het hele probleem. Daarom worden dit soort dingen in besloten bijeenkomsten besproken. Mensen zijn bang om te worden weggezet als racist óf als Gutmensch’.
Sorry, blablablablabla. Vermoeiend. En mijn misselijkheid neemt eerder toe dan af. Mag ik even overgeven?Maar gelukkig is er nog meer krant… Pagina 22, 23 en 24 worden besteed aan… de PVV en de aanhang. Ik breng het echt niet op om 3 volledige pagina’s te lezen. Twee pagina’s interview met 4 mannen. Nogal boze mannen. Ik trek het niet. Dan maar 3 pagina’s over mensensmokkel in de Sahara, vanuit het noorden van Niger.
Volgende katern
Pffffftttt. Het eerste katern voorbij, 36 pagina’s, ongeveer 20% over de PVV. Ik word niet goed. Het katern ‘Opinie&Debat’ dan maar. Niet meteen een mij uitdagende voorpagina…
En what the fuck kan die hond er now eer aan doen?
Gauw omslaan. De column van Jan Kuitenbrouwer. Over ‘De stem des volks’ en dat ‘dat gezwets’ weg moet. Natuurlijk vooral over de PVV… Misschien in zichzelf geen slechte column, ik weet het eigenlijk niet. Mijn grootste probleem lijkt dat ik dreig te OD’en op de aandacht voor iets dat ik geen aandacht wil geven. Mag ik even overgeven? Althans, als het dan moet, dan met mate. En dan omgeslagen en weeeeeeeeeeeeeer twee volledige pagina’s, nu met als invalshoek het gebrek aan nuance. Over schelden dus… En weer over de PVV. Ik ben begonnen met lezen. Want ik heb regelmatig last van gescheld aan mijn adres.
Interessant om te vernemen wat iemand anders daar van vindt. Ik was gauw klaar eigenlijk, maar heb het toch volgehouden. Twee pagina’s met gemeenplaatsen dat je uitspreken tegen demagogie op een beschaafde toon nog steeds zin heeft. Ik zal dat niet bestrijden, ik houd ook meer van communiceren dan van demagogisch schreeuwen en schelden. Van NRC verwacht ik een tikje meer diepgang dan een opsomming (en acceptatie?) van de huidige situatie in het (politieke) debat (of non-debat?). Dat het een wezenloze wereld is, waarin veel mensen niet meer de behoefte hebben om zich op feiten te baseren en zich te bedienen van respectvolle taal met respect voor de ander, dat is mij inmiddels genoegzaam bekend. Een belijdenis van twee pagina’s, daar zit ik niet meer op te wachten. Ik zou meer kritische achtergrond willen. Sociologisch, psychologisch, misschien psychiatrisch. Of vanuit een andere discipline, ook goed. Iets uit de communicatiewetenschappen? De economie? De kunst? Een beschouwing in plaats van een belijdenis.
Niet vertellen hoe het er voor staat door een individu, die zich graag genuanceerd uitlaat en in gesprek wil zijn, maar een (begin) van een verklaring vanuit verschillende disciplines. Wat leidt toch tot dat fenomeen van fact freeness? Van niet meer op basis van argumenten met elkaar praten, zoals ik dat thuis geleerd heb, niet zelden met krantenberichten als achtergrond voor een gesprek en een discussie aan tafel bij het avondeten. Omdat mijn ouders, en vooral mijn vader, er aan hechte dat de mening van hun kinderen werd gevormd en moest worden gehoord. Van het wegwuiven van feiten ten gunste van gevoel? Dat dat gebeurt weet ik, maar waarom nou niet precies. Laat staan dat ik een flauw idee heb hoe ik er mee moet dealen.
Opgeteld
Ik denk dus dat NRC Weekend dit weekend ruim 10 pagina’s besteed aan de PVV. Nou weet ik niet eens of de PVV een tijdschrift uitgeeft, een ‘Vakblad van de Haat’ of zo, maar als ik zou willen lezen over dat soort ideeën, dan neem ik wel een abonnement op ‘Wij Europa’ of iets dergelijks. Van NRC verwacht ik dat de krant nieuws brengt (en dat mag, als daar aanleiding voor bestaat, natuurlijk ook best over de PVV gaan) en ik verwacht, zeker van de weekendeditie, dat er onderbouwde achtergrond wordt geboden. Nu schaam ik me kapot omdat er bossen worden gekapt voor zoveel aandacht voor een partij en een thema, die dat niet verdienen. Wat je aandacht geeft, groeit. Niet dat ik wil doodzwijgen, maar dit is echt niet normaal voor een (onafhankelijke) krant. Een misselijkmakende krant dit weekend. Mag ik even overgeven? Moet me niet te vaak overkomen, dan moet ik van mijn abonnement af. Terwijl ik helemaal niet zonder krant kan…
Het bericht Mag ik even overgeven? verscheen eerst op Ruud's Blog.